Շահը

Աշխարհն այս զառամ փուչ է, նյութապաշտ`

Անօրեն ու պիղծ, միշտ շահին գերի,

ՈՒր ոգու-նյութի պայքարում անհաշտ

Շահն է միշտ մնում կուռքը աշխարհի:

Մեծազո՜ր շահը` անհագ որկորով,

Որ հաշտ չի ապրում ինքն իր հետ անգամ,

Թեև ծախսում է եռանդ ու կորով`

Ծածկելու տխեղծ դեմքը իրական:

Բայց ինչ էլ անի՝ նա մնում է մերկ`

Անգամ հետևում բյուր դիմակների,

Քանզի պատրաստ է լիզել ոտ ու ձեռք`

Քսու շան նման պատառին գերի:

Նա մերթ լողում է ու մերթ էլ` սողում,

Մերթ ինքնապարծ է, մերթ անինքնասեր

ՈՒ կյանքի բեմին միշտ դեր է խաղում`

Դասեր առնելով ու տալով դասեր:

Շահն ամենուր է, չունի հայրենիք.

ՈՒզեց` կհասնի անգամ տիեզերք,

Ինքն է իր համար և’ տուն, և’ տանիք,

Աշխարհն իրենն է եզերքից եզերք:

Եվ ուր էլ լինի` բեմում է ազատ,

Թեև ոչ մի խաղ ազնիվ չի խաղում.

Պահն եկավ` մեկ են օտար, հարազատ.

Շահով առնում է, շահով էլ ծախում:

Եվ որքան շատ է շահը կլանում,

Ախորժակն, ինչ խոսք, բացվում է այնքան,

Հետո աշխարհի զույգ աչքն է հանում`

Տխմարից դարձած անգամ գիտնական:

ՈՒ հասած գահին իր ամենազոր`

Աշխարհի դատն է նույնիսկ պաշտպանում.

Բախվում են ազգեր, բանակներ հզոր,

Մեջտեղում շահն է հաղթանակ տանում:

Իրոք որ փուչ է աշխարհն այս պղերգ`

Լոկ նյութը պաշտող, լոկ շահին գերի,

ՈՒր պայքարում թեժ` բիրտ ու արնաներկ,

Շահն է միշտ մնում կուռքը աշխարհի:

Հասմիկ ՎԱՐՈՍՅԱՆ

Մեկնաբանություններ